Uniwersytet
Opiekun naukowy:
dr hab. Artur Żywiołek, prof. UJD
Dyscyplina naukowa: literaturoznawstwo
Historia strukturalizmu w Polsce na tle europejskich przemian nauki o literaturze
Podstawowym celem dysertacji dotyczącej dziejów polskiego strukturalizmu byłby opis retorycznych strategii, uobecnionych w twórczości naukowej „wielkiej czwórki”: Janusza Sławińskiego, Michała Głowińskiego, Edwarda Balcerzana i Kazimierza Bartoszyńskiego. Specyficzna odmiana polskiego strukturalizmu, jaką była polska „szkoła komunikacji literackiej”, stanowi integralną część dziejów strukturalizmu europejskiego. Poza tym sam status „komunikacji literackiej” wskazuje na obecność retoryki i retoryczności jako fundamentalnej tradycji badawczej oraz dziedziny warunkującej uprawianie naukowej refleksji, związanej przecież z takimi strategiami retorycznymi jak heureza (inventio), taksonomia (dispositio), czy hermeneutyka (hermeneia, elocutio). W naukowym pisarstwie „wielkich polskich strukturalistów” można odnaleźć nie tylko wnikliwy opis retorycznego „modelu komunikacji”, lecz także wyraźnie zaznaczoną problematykę przekładu literackiego oraz obszar propedeutyki myślenia naukowego, to jest takiego kształtowania dyskursu naukowego, który opiera się na regułach odpowiedzialnego, krytycznego, precyzyjnego i falsyfikowalnego gromadzenia, porządkowania, wyjaśniania, rozumienia, argumentowania, interpretowania zjawisk kultury.